די מריו

Elf jaar geleden begon ik ergens online wat krabbels neer te zetten.
Sommige logjes uit die tijd heb ik nog bewaard en staan hier nog online.
Elf jaar. Waar ik mensen heb leren kennen, online en soms irl.

Elf jaar.. elk jaar. Elf jaar heb ik hier wat dingen gepost.
In die elf jaar ben ik veranderd. Sommige die hier komen weten dat,
want die komen hier al…. nou, ik denk nog geen elf jaar, maar toch.

In die elf jaar heb ik veel gepost, geschreven en laten zien.
Voor mij één van mijn mooiste logjes zijn nog steeds de logjes,
die ik maak als het over Luca gaat, mijn held, mijn opa.
Ik mis hem nog dagelijks, ookal is hij al 29 jaar geleden overleden.

Daarom.. speciaal voor hem… en voor mij,
want ik heb graag een brok in mijn keel.

Ik voel nog jouw grote hand,
die zich om mijn hand heen sloot
als we samen door de straten liepen.

Ik hoor nog je zachte stem
die in mijn oren klinkt
als je tegen me praat.

Ik voel nog de warmte van je leven
van de arm die je om me heen slaat
bij de knuffel die ik van je kreeg.

Ik mis je grote hand,
je zachte stem
en de knuffel die ik van je kreeg.

Luca.

Love As Always
Di Mario