jun 192017
 

Er is een nieuw fenomeen in overlijdingsland. Tenminste voor mij dan.
Ik heb de afgelopen drie maanden vier begrafenissen/crematies
meegemaakt, maar naast het verdriet is er nog iets opgevallen.
De selfie en/of fotoreportage. Ik maak echt geen geintje.

Ik mag misschien een oude zak zijn, niet met mijn tijd meegaan,
maar ik vind het toch vreemd om mensen al dan niet glimlachend
op de foto te gaan met de kist, liefst nog met een lijstje in de hand.

Een redelijk nieuwe trend voor mij is dat mensen wat op de kist
mogen schrijven, om de overledene wat mee te geven naar het
hiernamaals. Daar kan ik me nog wel in vinden. Je kunt het verdriet,
de persoonlijke boodschap zo mooi kwijt.

Bij de laatste begrafenis werd zelfs gevraagd of ik iets aan de kant
kon gaan tijdens het laten zakken van de kist, want er werd een
fotoreeks vastgelegd als aandenken. Ik vroeg nog of dat een
aandenken was voor de overledene, want ik dacht dan moet je
snel zijn met ontwikkelen, want het zand gaat er zo overheen.
Maar nee, er zou een heus fotoboek gemaakt worden van de dag.

Ik zie de mensen dan ook jaren later nog aan tafel zitten.
Bakje koffie erbij, plakje cake en dan het boek doornemen.
Weet je nog. Samen de herinneringen doornemen van die laatste dag.
Ik hoop dat ze mij er niet voor uitnodigen.

Love As Always
Di Mario

  15 Responses to “Laat je niet kisten”

  1. Ja sinds de begrafenisondernemingen als paddestoelen uit de grond vliegen, is alles mogelijk en mag alles.
    Begrafenisondernemer is een vrij beroep, met weinig wetten en regels.

  2. Dan ben ik ook een oude man, man het is ook niet mijn ding.
    Net wat Marjolijn zegt.
    Ik ben nog van de generatie grafsteen, nu is het een monument. Hans

  3. Toen Roos in de brugklas zat, zijn we naar een rouwdienst geweest van de echtgenoot van een lerares. Dat was de mooiste dienst die ik ooit gezien heb. De Hoflaankerk in Rotterdam. Grote kroonluchters. Imposante banken. Geen kerkdienst maar een mooi afscheid. Aan de hand van foto’s en verhalen van en over de overledene. Tijdens de dienst werden foto’s gemaakt maar daar hoefde niemand voor te lachen of voor van zijn plaats…
    Het moet geen expositie worden, hè? Ik wil levend al niet op de foto dus dan gaan we het over de dood maar niet hebben (-:
    Lieve groet ♥ en dat je maar heel, heel oud mag worden!

  4. Voor mij is een afscheid definitief, en ik ben heel wat ouder dan jou…

  5. Ik zie mezelf geen selfie nemen op zo’n moment.

  6. Het schrijven op de kist vind ik wel mooi, maar misschien omdat ik gek ben. Het hele selfies nemen en een fotoboek ervan durven maken… zombies zijn we geworden.

  7. ja, elke cutuur zijn rituelen, ik vergeet zulke nare ervaringen altijd het liefst, denk er zo weinig als mogelijk aan, ik vind het niks.

  8. Onlangs overleed een heel bekende Leidenaar en ook goede vriend van mij. Zijn afscheid was in een sporthal en werd live uitgezonden op de de regionale tv zender. Ik kreeg een paar dagen van te voren een telefoontje van iemand die zei, ‘ik kom met een aantal van mijn leerlingen wil jij ze voor me op de foto zetten’. Dat was voor mij de zekerheid dat ik als Emile ging en mijn camera de hele dag heb thuis gelaten. Nee ik heb er niets mee dat fotograferen tijdens begrafenissen.

  9. Nou selfies, niet bij mijn kist hoor, ik heb wel bij mijn man iedereen die het wilde een boodschap op de kist laten zetten, maar niet als verplichting. Daarvan heb ik dus wel een foto gemaakt toen ik alleen met de kinderen even achterbleef en die foto heb ik gebruikt bij het kaartje waarmee ik iedereen heb bedankt.

  10. ik ben ook oud in dit geval, maar hier heb ik dit eigenlijk nog niet gezien en maar goed ook….
    Eén @->- voor jou

  11. Hoi Di Mario,

    ja, foto’s nemen is al heel lang aan de gang.
    Henry wordt regelmatig gevraagd om te fotograferen.
    Hij heeft in 1998 ook een paar foto’s gemaakt (heel discreet en onopvallend) tijden de begrafenis van mijn zus.
    We zijn nu wel blij, dat we wat foto’s hebben.
    Op het moment zelf ben je te verdrietig en later weet je er niets meer van.
    Niet dat ik nu vaak naar die foto’s kijk, maar ik ben wel blij dat ik ze heb.

    Groetjes, Marlou

    .

  12. Je maakt wat los hier Di Mario! Inderdaad is er veel veranderd. Sommige dingen vind ik ook te ver gaan, maar dat blijft persoonlijk natuurlijk. Wat ik wel heel mooi vond was dat deze 64-jarige vrouw, moeder en oma een aantal linten in haar handen had. De linten waren voor haar man, kinderen en kleinkinderen. Voor de kist werd gesloten werden de linten rondom de kist over de rand gelegd. En iedereen hield zijn/haar lint (zeg verbondenheid) vast. Toen werden de linten een voor een doorgeknipt. Maar er werd een mooi gedicht voorgedragen waarin werd gezegd dat de fysieke verbondenheid was verdwenen maar dat ze altijd aan haar zouden blijven denken! Ik vond dat ontroerend en heel erg mooi!

  13. Jeetje zeg, dat ken ik ook niet. Nu moet ik zeggen dat mijn laatste begrafenis gelukkig alweer 7 jaar geleden is, en toen stond social media en ook de smartphones nog in de kinderschoenen. Hoewel ik zeker weet als mijn tante nu was overleden er ook geen foto’s gemaakt zouden worden. Het zou lachwekkend kunnen zijn als het niet zo triest was.

  14. Dat schrijven op de kist vind ik wel een mooie gedachte, die fotoreportage daarentegen… Tegenwoordig kijken mensen sowieso naar de wereld door de lens van hun camera, voornamelijk telefoon zelfs, en missen ze alles wat er ‘echt’ om hen heen gebeurd. Tijdens een uitvaart zo bezig zijn met foto’s vind ik absurd. Nee, ik zou zo’n fotoboek ook niet graag willen doorbladeren.

  15. De afscheidsceremonie van/voor mijn vader was persoonlijk, zonder foto’s, maar wel met zang, kaarsjes, spreken in het Limburgs, en met hapje en drankje rondom de kist. Heel mooi.vond/vind ik.

Sorry, the comment form is closed at this time.