Het is en blijft indrukwekkend en goedbeschouwd zijn wij ontzettend verwend dat dit in Nederland al zo lang niet meer is voorgekomen. Laten wij daarom eens stilstaan bij hen die vandaag de dag nog vervolgd worden om hun uiterlijk of afkomst.
We zullen wel nooit alles weten, gelukkig maar dat we als mens beperkt zijn.
We zouden sterven van verdriet, er is zoveel gebeurd in de oorlogsjaren.
Mijn ouders spraken er heel weinig over, ze wilden hun kinderen er niet mee belasten.
We moesten als vrije en blije kinderen opgroeien, daar ben ik nog heel dankbaar voor. oma
Dit mogen we ook inderdaad nooit vergeten en het verhaal kan niet genoeg verteld worden. Ik ben met de verhalen opgegroeid. Valt mij alleen op dat mijn moeder (nu 95) het er tegenwoordig eigenlijk niet meer over wil hebben. Waarschijnlijk spelen de herinneringen nu anders en erger op dan destijds voor haar. (vader in het leger en later samen met haar vader in het verzet)
Al je verhalen over Westerbork vind ik mooi en indrukwekkend. En wat mij betreft mag je dit zo laten doorgaan. Als men er niet bij kan stilstaan is dat hun goed recht maar bij dit soort onderwerpen kun je niet anders dan er bij stilstaan. En zoals de laatste zin het zo mooi kan verwoorden en alles zegt:
ja, je krijgt er maar geen genoeg van he, haha, ga er wonen!
Moet je ook niet vergeten.
Natuurlijk maken zulke gebeurtenissen indruk.
De mogen we ook nooit of te nimmer vergeten, want dan zijn al die mensen voor niets gestorven.
Het een zal meer indruk op je maken dan het ander. Maakt niet uit wat. Het moet duidelijk zijn dat het nooit meer mag gebeuren.
Hoog tijd om nog eens terug te gaan!
Dir soort teksten zij zo ontroerend, vooral als je de achtergrond en de afloop weet..
Het is en blijft indrukwekkend en goedbeschouwd zijn wij ontzettend verwend dat dit in Nederland al zo lang niet meer is voorgekomen. Laten wij daarom eens stilstaan bij hen die vandaag de dag nog vervolgd worden om hun uiterlijk of afkomst.
Ha Di Mario,
We zullen wel nooit alles weten, gelukkig maar dat we als mens beperkt zijn.
We zouden sterven van verdriet, er is zoveel gebeurd in de oorlogsjaren.
Mijn ouders spraken er heel weinig over, ze wilden hun kinderen er niet mee belasten.
We moesten als vrije en blije kinderen opgroeien, daar ben ik nog heel dankbaar voor. oma
Dit mogen we ook inderdaad nooit vergeten en het verhaal kan niet genoeg verteld worden. Ik ben met de verhalen opgegroeid. Valt mij alleen op dat mijn moeder (nu 95) het er tegenwoordig eigenlijk niet meer over wil hebben. Waarschijnlijk spelen de herinneringen nu anders en erger op dan destijds voor haar. (vader in het leger en later samen met haar vader in het verzet)
Al je verhalen over Westerbork vind ik mooi en indrukwekkend. En wat mij betreft mag je dit zo laten doorgaan. Als men er niet bij kan stilstaan is dat hun goed recht maar bij dit soort onderwerpen kun je niet anders dan er bij stilstaan. En zoals de laatste zin het zo mooi kan verwoorden en alles zegt:
Opdat we nooit mogen vergeten …
ik denk dat het meer iets voor mannen is, want ik ben daar eigenlijk niet zo mee bezig
Er zelf naar toegaan maakt altijd de meeste indruk.
Alles bij elkaar feiten én zien . . . daar kun je sprakeloos van worden.
Het mag ook nooit vergeten worden.