Vorige week schreef ik over psychiatrisch ziekenhuis Veldwijk,
en toen moest ik ook aan het bord denken wat aan de ingang
van het terrein stond, nabij het station. Het station waar ik in
de loop van de jaren er helaas vele heb zien springen voor de trein.
Ik dacht dat dat bord met die tekst al zo lang had gestaan als ik leefde,
maar dat is niet zo kwam ik achter toen ik het bord ging opzoeken op
internet. Ondertussen staat er een nieuw bord maar de tekst is nog
wel van vroeger, een mooie tekst vond ik het altijd. .
Ook al luister ik slecht,
praat ik door je heen.
Onderbreek ik je,
loop ik weg.
Trek je niet terug,
blijf in gesprek met mij.
De stilte zou
dodelijk zijn.
Wanneer wij zwijgen
is alles over.
*Klikfoto*
Love as Always
Di Mario
Dit is zeker iets voor jou.
6 Responses to “Toen was geluk heel gewoon”
Sorry, the comment form is closed at this time.
Ach Di Mario je brengt een pijnlijk onder werp naar boven.
Het vervelende of het erger is het zit in ons mensen.
En ik vind het moeilijk en ook soms dapper van mensen.
Tijdens mijn verblijf in de PAAZ heb ik heel veel informatie ontvangen van mede bewoners.
Maar heb aan mijn kinderen beloofd het nooit te doen.
Daarom hou ik van jou en je kinderen, beloof me te beschermen. Hans
Zie nu voor het eerst je brief…heftige tekst
Had niet door dat er iets aan vast zou zitten
Mooi op een heftige manier
zoiets blijft in je gedachten, de tekst zeker.
Als je dan ook nog mensen voor de trein hebt zien springen……
*Ik wens je een fijn weekend en hier is een @->– voor jou.
Ja dat weet ik ook nog wel… als kind, heb ik weleens op het station gestaan om iemand op te halen naar de camping… ik vond het altijd gek, dat ik aan de ene kant het perron op kon, maar dat oversteken niet mogelijk was, althans, dat maakten ze mij wijs, omdat dit voor mensen was die ziek waren in het hoofd…. en dan zeg ik het netjes 😉
X
Heel mooi! Ik heb helaas als jong volwassene iemand zien springen, die had mij niet gezien ik hem wel maar toen sprong hij al. Tegenwoordig staat er een bankje de stroomkasten waar hij tussen stond zijn er nog. In mijn latere leven helaas 2 keer in een trein gezeten waarbij het gebeurde. Het later thuis zijn kon me niet deren, de opmerkingen om me heen wel. Onbeschoft. Geluk over tomatensoep terwijl er nog een moeder met 11-jarige bij zit. En dan maar samen met moeder en kind een film op je telefoon kijken in de hoop dat ze de witte pakken buiten niet ziet. Ik vind het bord en het gedicht prachtig maar er zou een hek moeten staan misschien wel 2.
Hele mooie tekst