די מריו

Gisteren naar de tandarts geweest en hoe makkelijk ik er nu over denk,
hoe vervelend ik het vroeger vond. Ik had een tandarts die ik een echte
bekkenbeul vond. Ik verdenk hem er nog steeds van dat hij het leuk vond
om te boren. Verder moest natuurlijk zijn vakantie weer veilig gesteld
worden, dus je snapt al.. met zijn dikke vingers in mijn kleine mondje.

Maar er was nog een verschrikking op gebied van de tandarts. Zo ergens in
het voorjaar stond naast de school op het plein voor de kerk de bus van
de schooltandarts. Als ik dan werd geroepen door het kind wat terug kwam
met een pijn vertrokken gezicht, dan mocht ik plaatsnemen in de wachtkamer.
De wachtkamer had een zeer dun slap spaanplaten wandje en daarachter was
dan de behandelkamer van waar je de tandarts hoorde mompelen, dan de boor
zijn werk hoorde doen en tussendoor de angstige gekerm van mijn klasgenote
hoorde. Daarna mocht ik plaatsnemen om na een uitvoerige behandeling nog
een bitje met fluor te krijgen, ik ging altijd bijna over mijn nek.

Love As always
Dimario