De neusfluit, hier heb ik wat mee gelopen zeg toen ik jong was.
ik was in de straat wel een van de weinige die er mee overweg kon.
Een paar jaar geleden kwam ik ze nog tegen en ik heb het nog
geprobeerd met Y en S, maar die hadden er geen interesse in.
Wist je dat ze al heel lang in gebruik zijn.
Love As always
Dimario
Het voordeel als je vijf jaar niet bij familie en vrienden ben geweest is
dat iedereen je wilt zien en dat je dus zo’n beetje de hele dag onder
de pannen bent. Okay we zijn niet echt aan vakantievieren toe gekomen
en we hebben ook geen toeristendingen gezien deze vakantie, maar
dat wil niet zeggen dat ik geen mooie dingen heb gezien natuurlijk.
*Klikfoto*
we werden uitgenodigd op een balkon van 12 hoog voor een BBQ,
gelukkig was het balkon groot genoeg en het uitzicht verlicht en ver.
*Klikfoto*
Lekker eten, drinken, muziekje, een goed gesprek, het werd een
lange gezellige avond, maar we waren toch blij dat we midden in
de nacht even teruggebracht werden om te gaan slapen.
*Klikfoto*
Love As Always
Di Mario
Natuurlijk heb ik weer genoten van de dingen die ik zag na vijf jaar,
de herkenning van dingen. Dat je ziet dat het land groeit, maar toch
wat dingen herkenbaar blijft. Zo is het gedeelte hieronder ondertussen
voor bussen geweest, maar dat was uiteindelijk niets, u wordt het
gebruikt voor de metro richting Tel Aviv, wel zo snel, maar niet mee geweest
*Klikfoto*
Deze brug zet ik eigenlijk elke vakantie wel op de foto. Veel kleiner dan in
Rotterdam, maar hij doet me wel aan de Zwaan denken. Op de achtergrond
het ziekenhuis waar Safta, nu alweer zes jaar geleden, is overleden.
*Klikfoto*
Maar het mooiste van de vakantie was toch wel de aandacht van familie
en vrienden. Uren hebben we zitten praten en bij sommige zelfs uren
gezongen. Altijd leuk muzikale familieleden.
*Klikfoto*
Love As Always
Di Mario
Het mooiste vond ik nog dat ze metertjes hadden die zo mooi
uit konden slaan. Met lichtjes en zoveel knopjes.
Muziek is altijd mijn vriend geweest. Niet qua instrumenten,
want ik speel alleen de elektronische triangel.
*Klikfoto*
Love as Always
Di Mario
Afgelopen vrijdagavond eindelijk weer eens de stad in geweest.
Er was in het oude stadhuis een open podium en ondanks dat
je niet hoefde te reserveren was het precies druk genoeg om
gezellig te zijn, maar rustig genoeg voor de veiligheid.
Een open podium, je weet nooit wat er komt dat is ook wel leuk.
Rechts twee asielzoekers, links zie je vader en zoon en achterin
hebben we Roderick op de bas. Ze hadden nog nooit samen als
groep gespeelt, maar hadden samen de grootste lol.
Als dan ook mijn dinnetje eens een liedje gaat zingen, dan is
het feest helemaal compleet. Helemaal om dat (solo)Bart ook
nog zijn gitaar pakt en mee doet. Met Bart en Roderick heeft
Dinnetje vroeger nog in een band gezeten, old school dus.
Love As Always
Di Mario