Gisteren was ik op Sonnevanck aquaria schoonmaken,
maar Sonnevanck was niet altijd een specialistisch centrum voor ouderenzorg.
In 1908 werd het Sanatorium Sonnevanck geopend. Aanvankelijk was er plaats voor 36 zieken, maar het sanatorium groeide snel. Kort na de Tweede Wereldoorlog waren er meer dan vierhonderd patiënten.
Tuberculose was (en is) een gevaarlijke ziekte. Toen er nog geen goede medicijnen beschikbaar waren, moesten patiënten soms twee tot drie jaar kuren. Kuren betekende veel bedrust, liefst in de openlucht en goed eten en drinken. Veel patiënten werden echter niet beter en overleden in Sonnevanck. Dat is de reden dat Sonnevanck een eigen begraafplaats heeft.
In het sanatorium golden strenge regels. Dinsdag en vrijdag waren bezoekdagen. Ongeacht de reisafstand waren de bezoekers aan strikte tijden gebonden: ’s morgens van 10.00 tot 12.00 uur,
’s middags van 15.00 tot 17.00 uur. Op zondag was er geen bezoek. Wanneer iemand op zondag een familielid wilde bezoeken, moest dat een maand van tevoren schriftelijk worden aangevraagd bij de geneesheer-directeur. Als een echtpaar opgenomen was om te kuren, mochten man en vrouw elkaar eenmaal per zes weken bezoeken. Het bezoek vond plaats op de zaal, in aanwezigheid van andere patiënten. Ook werden de tassen van de bezoekers gecontroleerd op verboden waren. Te veel snoep, alcohol en sigaretten waren uit den boze, hetzelfde gold voor niet-christelijke lectuur.
Gelukkig hebben we de borden nog. ;-).
Love As always
Dimario
